τίμιος

-α, -ο / τίμιος, -ία, -ον, ΝΜΑ θηλ. και -ος, Α [τιμή]

(για πρόσ.) ο άξιος τιμής και σεβασμού, αξιότιμος

νεοελλ.

1. (για πρόσ.) αυτός που έχει συναίσθηση τής ατομικής αξιοπρέπειας και τηρεί τους κανόνες τής ηθικής, έντιμος, ηθικός

2. αυτός που εκτελεί ευσυνείδητα το καθήκον του

3. αυτός τον οποίο χαρακτηρίζει η ειλικρίνεια και η ευθύτητα στις χρηματικές συναλλαγές του

4. εκκλ. ιερός, άγιος (α. «τίμιος σταυρός» και «τίμιο ξύλο» — ο σταυρός στον οποίο σταυρώθηκε ο Ιησούς Χριστός

β. «τιμία ζώνη» — η ζώνη τής Θεοτόκου)

5. φρ. «τίμια δώρα»

(στη λειτουργική) ο άρτος και ο οίνος τα οποία προσφέρει ο ιερέας ως θυσία στον θεό και τα οποία καθαγιάζονται στη Θεία Ευχαριστία, αλλ. άγια δώρα

μσν.-αρχ.

1. αυτός που έχει μεγάλη ηθική ή υλική αξία

2. (το αρσ. υπερθ. βαθμού) τιμιώτατος

προσφώνηση ανωτέρων σε επιστολές ή προσφώνηση ιερέων και επισκόπων

3. το ουδ. ως ουσ. τo τίμιον

α) τιμητικό προνόμιο

β) τιμητική προσφορά

αρχ.

1. (για θεούς) αυτός στον οποίο οφείλεται ύψιστη τιμή και ευλάβεια

2. (για πράγμ.) αυτός που έχει μεγάλη σημασία, κυρίως από ηθική άποψη («ψυχῆς γὰρ οὐδέν ἐστι τιμιώτερον», Ευρ.)

3. αυτός που προσδίδει τιμή σε κάποιον, τιμητικός («καὶ σύ, τιμίαν ἕδραν ἔχουσα πρὸς δόμοις Ἐρεχθέως», Αισχύλ.)

4. (το ουδ. πληθ. ως ουσ.) τὰ τίμια

οι εκδηλώσεις σεβασμού ή λατρείας, οι τιμές

5. φρ. «τίμιον ποιῶ» — αυξάνω την τιμή, προσδίδω πολύ μεγάλη αξία σε κάτι (Πλάτ.).

επίρρ...

τιμίως ΝΜΑ, και τίμια Ν

1. με εντιμότητα

2. με ευσυνειδησία

3. με ευθύτητα, με ειλικρίνεια

αρχ.

σε υψηλή τιμή.